(Prawie) 30-sto latka, która nie wie co chce robić w życiu.

Witam, witam i o zdrowie pytam...? 

To ja -  córka marnotrawna.

Wracam żeby znów się wyżalić i ponarzekać. Ciężko mi dogodzić szczególnie, że sama nie wiem czego chcę. Miewam milion myśli na sekundę, milion pomysłów  bez perspektyw do realizacji i żal...ogromny żal, że inni mają lepiej, że inni mogą, że to, że tamto, że gówno z makiem i tatarakiem cuchnące smrodem zawiści i zazdrości. 

Co u mnie?

Zmieniłam pracę - to chyba największa zmiana ostatnich miesięcy. Powinnam się cieszyć, ale jak przystało na wiecznie niezadowoloną mnie - nie umiem. Problem tkwi we mnie, wiem to.
Praca jest spoko, bardziej ambitna, bardziej perspektywiczna, trochę bardziej dochodowa.. ale ja z moim totalnym brakiem pewności siebie nie umiem tego docenić i wykorzystać.
Teoretycznie dobrze sobie radzę, ale praktycznie - ciężko mi docenić siebie. Umniejszam swoją  wartość i pracę, umniejszam trud jaki wkładam w wykonanie zadań i znów narzekam - doszukuję się minusów. Robię to chyba na wszelki wypadek jakby mnie mieli zwolnić po okresie próbnym - niczym mechanizm obronny przed kolejną życiową porażką, którymi usłane jest moje życie ehh.

Najgorsze jest to, że to nie jest spełnienie moich marzeń i sama nie wiem co mogłoby nim być. Najlepszym sposobem byłoby próbować wielu rzeczy, ale w tym wieku i z tą zasobnością portfela mogę sobie popróbować jedynie żarcia rozdawanego przez hostessy... za darmo.